Toen Laurien 10 jaar oud was werden haar ouders gek van alle, vaak geïmproviseerde, optredentjes in de woonkamer die ze moesten bijwonen en besloten ze dat Laurien een ander publiek moest gaan zoeken. In het kleine Brabantse dorp waar ze woonde was de enige creatieve uitlaatklep het kinderkerkkoor dus daar ging ze bij. Dat ze als enige steeds moest blijven zitten als haar vriendinnetjes een hostie bij de pastoor gingen halen, liet haar koud, ze hield van de muziek en vooral van het vertellen van de mooie verhaaltjes die hierin zaten. Haar dirigent zei toen: “Laurien speelt de liedjes.”

Laurien studeerde in 2016 af aan de toneelschool in Arnhem. In haar derde leerjaar schreef ze, op een avond vol ambitie en een tikkeltje hoogmoed, een manifest over hoe ze als afstuderende performer gezien wilde worden. Veel punten daaruit zijn inmiddels gesneuveld maar eentje is nog steeds van toepassing op haar werk:

“In elke tekst, in elke beweging, in elk lied, in elk schilderij of beeld, in welke kunstvorm dan ook zit muzikaliteit. Ik zal hier naar op zoek gaan, dit onderzoeken, dit ombuigen of terug halen naar zijn oorsprong. Ik zal hierin geen genoegen nemen met het al bekende maar mezelf uitdagen en altijd nieuwe dingen uit proberen.”

Laurien ziet schoonheid in de imperfectie van de dingen, in de pogende mens, in dingen die niet lijken te passen maar dan toch samen komen, in contrasten. In hip-hoppende sprookjesprinsessen, in hoogbejaarde flamenco danseressen, in huilende politici en in de laatste scene van de film Sister Act waarin het voorheen amateuristische kloosterkoor onder leiding van zuster Mary Clarence boven zichzelf uitstijgt.

Laurien speelde in o.a. producties van Toneelgroep Oostpool, De Toneelschuur, Maas Theater en Dans en Theater Sonnevanck.

Bij KASKO speelde ze tussen 2017 en 2021 mee in o.a. Welstaat, Een Kersentuin, The Art of Walking en Bokser.